Nje fllad që frynte nga Bosfori bënte të lëkundeshin qiparisat e Karagjaahmetit. Njerëzit që ecnin rrugës nuk i dëgjonin ulërimat e heshtura të të vdekurve të braktisur, e as shushurimën e qiparisave. Vetëm pak prej tyre rrëqetheshin sikur po dëgjonin një zë të vjetër që për veshin e tyre tingëllonte i njohur. Të tjerët, teksa ecnin, kur padashje hidhnin shikimin mbi mermerët e bardhë të varrezave kthenin shikimet në drejtim të qiellit, e më pas edhe në drejtim të rrugës. Të gjithë nxitonin të iknin sa më parë prej aty. Ata dëgjonin vetëm tinguj sipas dëshirës së tyre. Të shumtën e herëve ua ngulnin sytë celularëve ku njoftoheshin për bursat, kursin e këmbimit..