Është shumë e vërtetë se nevoja e njerëzve për dije është më e madhe se nevoja e njerëzve për ushqim, atëherë kur muslimanët kështu e kanë kuptuar raportin dije-ushqim, kanë qenë në krye të popujve. Por kur u përmbysën gjërat dhe muslimanët filluan të mendojnë më tepër për ngopjen e barkut se sa për dijen, atëherë ngelën prapa tjerëve dhe në vend që t’u ofrojnë të tjerëve gjëra të vlefshme të cilat ata nuk i kanë, ata presin prej të tjerëve, gjegjësisht janë vënë ne rolin e lypësit. Kjo nuk u ka hije muslimanëve dhe duhet të bëjnë çmos që ta ndryshojnë këtë gjendje.