Siç dihet, feja si një dukuri e rëndësishme shoqërore, në periudhën e komunizmit ishte shpallur për armik numër një të shoqërisë dhe qytetarit dhe ishte “përjashtuar” nga rrjedhat shoqërore. Fetarët dhe njerëzit e petkut fetar (klerikët) ishin njerëz të padëshiruar, të përçmuar, të shtypur nga aparati shtetëror, kurse anëtarët e partisë ateiste i gëzonin të gjitha privilegjet e mundshme të kohës.