Në kohën e themelimit të tij, në fillim të shekullit XIV, shteti osman ishte principate e vogël në kufijtë e botës islamike, përkushtuar gazit, luftës së shenjtë kunder krishterimit të pabesë. Ky shtet kufitar i parëndesishëm gradualisht pushtonte dhe përvetësonte territoret e mëparme të Bizantit në Anadoll dhe në Ballkan, ndërsa me pushtimet e tokave arabe më 1517 u be shteti më i fuqishëm në botën islamike. Deri në sundimin e Sylejmanit i (1520-1566) sukseset ushtarake të vazhdueshme në një trevë që shtrihej nga Evropa Qendrore deri në Indinë Oqeanike, i kishin dhënë Perandorisë Osmane statusin e një fuqie botërore; por në luftërat e gjata të shekullit XVII ekuilibri u kthye në të mirë të Evropës.